درباره کار ستودنی رشیده طلیب

تنهاترین میزبان

✍🏻علی ورامینی/ دبیر گروه فرهنگ

🔹همزمان که نتانیاهو در کنگره حضور داشت و نمایندگان به پاس این حضور کف می‌زدند و هورا می‌کشیدند، رفح و خان یونس زیر بمباران بود.
 
🔹مثل همه ده ماه گذشته که حاصل آن خرابی ۷۰ درصد خانه‌های غزه، ۹۰ درصد بیمارستان‌ها و ۱۰۰ درصد دانشگاه‌های غزه شده است. نمایندگان کنگره برای نزدیک به ۵۰ هزار نفری که نتانیاهو در غزه کشته است و عمده این کشته‌شدگان زن و کودک بودند، دست می‌زدند و تشویق می‌کردند. آنها مردی را تشویق می‌کردند که دادگاه لاهه، دادگاه مورد وثوق خودشان او را به جنایت جنگی متهم کرده است. از همه اینها بی‌خبر بودند؟ حتماً که نه. دست و هورای آنها اتفاقاً برای همین است که بگویند ما با علم به همه اینها، در این جنایت همراه تو هستیم و تا انتها هم از تو حمایت خواهیم کرد. آنچه در کنگره آمریکا اتفاق افتاد یک بی‌اعتنایی بزرگ به اخلاق و حقوق بشر در دنیای جدید بود؛ انگار مجلس بزمی که برای ذبح کردن تمام ارزش‌های بشری برپا شده بود.

 🔹در این میان یکی، هزار شد و خلاف همه آن دیگری تن به شر نداد. میان صدها تن، یک تنه، مصم و استوار، با خشم و غضب با پلاکاردی در دست و شعارهایی خلاف همه آن چند صد نفر دیگر، همچون خاری در چشم میهمان نامحترم بود. «رشیده طلیب» نماینده فلسطینی‌تبار کنگره آمریکا قلندری بود که یک‌تنه در آن بزم نامبارک به دل سیاهی زده بود. نه حتی مثل «برنی سندرز» که اعتراضش را با نبودنش نشان داده بود، بلکه با بودنش می‌خواست که پرتاب نوری شود در دل آن سیاهی مطلق. که شد. طلیب ترجیح داده بود باشد و نماینده همه آنهایی شود که در این چند ماه توسط میهمان آدم‌کش از زندگی ساقط شده بودند.

🔹از بُعد سیاسی و اجتماعی کار رشیده طلیب، کارستان بود. حتی دست‌راست‌ترین رسانه‌ها هم امکان ندارد که گزارش تصویری و مکتوبی از آن محفل بروند و از تنهاترین میزبان عکس و متنی منتشر نکنند.

📌متن کامل؛
https://hammihanonline.ir/fa/tiny/news-18815

@hammihanonline